ပူေဖာင္းကြဲသူ
ဟုိတုန္းကေတာ့ပူေဖါင္းေလးေတြလုိ ၿဖဴေမြ႔ပါးလ်ားအဲဒီ ေႏြရာသီေလးကုိ ဘယ္သူမွခုိးမစားခဲ့ၾကဘူး။
ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ရင္ဘတ္ကုိ ၾကယ္သီးဖြင့္ၿပီးၾကည့္လုိက္ရင္
တိမ္ေတြကုိဘယ္ေတာ့မွ တြန္းမလွဲတတ္တဲ႔ေကာင္းကင္
ၿမင္ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကၽြတ္ကၽြတ္ရြရြေ၀းကြာသြား
ဘ၀သံသရာဟာ သီခ်င္းထဲကလုိ
ရထားၾကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး
အကုိင္းခ်င္းမတူေပမယ့္ ဒီအတုိင္းပြင့္ၾကလိမ့္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္မွားခဲ့။
ၿမိဳ႔ကေလးကုိသတိရမိတဲ့တစ္ေန႔မွာ
ကုိယ့္ကုိုိယ္ကုိ သတိမရတဲ့
နယ္လြန္သားေတြ ၿပန္လည္ဆုံေတြ႔ၾက
ေမေမရယ္
ပူေဖာင္းကုိမန္းမႈတ္သလုိ မႈတ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀လုံးတစ္လုံးစာ စိမ့္ၿပီးရွက္ခဲ့ရေပါ့။
အဲဒီမွာ
တခ်ဳိ႔ဟာ ရယ္သလုိေမာသလုိ အေမွာင္ပြက္ပြက္ထ
တခ်ဳိ႔က်ေတာ့လည္း
လိမ္မာပါးနပ္လြန္းတဲ႔ အလင္းတန္းၾကီး အၿမွီးႏွစ္ခြနဲ႔။
ေမေမ
အားလုံးက မမွားရေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မွားေပးလုိက္ပါတယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲဒီပူဖာင္းေလးကုိ အသစ္ၿပန္မႈတ္ဖုိ႔
နက္ၿဖန္ခါမွာၿမိဳ႔ကေလးဆီ
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ဆက္ၿပန္လာမယ္….။
တာရာမင္းေ၀
No comments:
Post a Comment