ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း

ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း

(၁)
ၾကယ္တာရာေတြ စူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကေ၀ည
ေမေမ့ ... ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ ...
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာ လူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကို ေတာင္ပံနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း႐ုိက္ၾကတယ္ ... ။

ေလာကအတုမွာ ... လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္း ကိုယ္ထမ္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္
ေမေမ ...
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ
အခု ... ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ ... ။

ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြကေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကိုေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ ... ။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ...
ေမေမ့မ်က္လံုးဟာ ေဆာင္းရာသီဆန္လြန္းတယ္
ျမဴေတြဖံုး ၊ ႏွင္းစက္ေတြဖံုး
ေနေရာင္ေတြလည္း ခါးကုန္းေအာင္႐ုန္းခဲ့ရေပါ့

သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးက မီးေတာက္ကေလးကိုေမြးဖြား
ျပာအနႏၱတိုင္ေအာင္ ေထြးပိုက္ပ်ိဳးေထာင္သြားသလို
ေမေမဟာ ...
သူ႔ကိုယ္သူျဖန္႔ခင္းၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွ်ာက္နင္းခိုင္းခဲ့တယ္ ... ။

မုသားတစ္လႊာ မာယာတစ္ထပ္ ၊ ၀တ္ရည္တစ္စက္နဲ႔
အို ... ခတၱာေရ ...
ပုခက္လႊဲေသာလက္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲ့႐ံုသာမက
သူမ ... ကိုယ္တိုင္က ...
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ ပုခက္ျဖစ္ျပခဲ့တယ္ ... ။

“အေမ” အၿဖစ္
စုန္ေရသစ္စီးေၾကာင္း ၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး
ေအးလို႔ေမႊးလို႔ တည္ခဲ့ၿပန္တယ္ ။

(၃)
ေၿခေထာက္ေတြက ေလွကားထစ္အတိုင္းတက္သြားၿပီး ...
လူက ... ေလွကားေၿခရင္းမွာက်န္ခဲ့ရတယ္
ဘယ္သူမဆို
ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာ ကိုယ္ျပန္ခိုခ်င္လို႔ရဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေမေမ” ျပန္ေပးၾကပါ ... ။

ျပကၡဒိန္ထဲမွာ ၾကယ္ပြင့္ျပေရးစရာမလိုတဲ့
သာမန္အညတရ မြန္းလြဲအိုတစ္ခုက
“ေမေမ့”ကို လုသြားတယ္ ... ။

ေနပူအရပ္ရဲ႕ေကာင္းကင္နကၡတ္ျဖဴမ်ားဟာ
လင္းအားၿပင္းထန္၊လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားအတြင္းကို
တ႐ွဴးထိုးဆင္းခ်တယ္ ... ။

လက္ဖမိုးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္လက္ဖ၀ါးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္
ပါးေပၚစီးတဲ့မ်က္ရည္စက္ေလးကေတာ့ပ်က္သြားမွာပါ
ဒါေပမယ့္ေမေမရယ္ ... ။

(၄)
ေမေမ့မွာ
နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ဂႏၱ၀င္သကၠရာဇ္မ်ား
ဆက္ထံုး႐ွည္လ်ားလ်ားနဲ႔႐ွိခဲ့တယ္….။

ငယ္ငယ္တည္းက
“၀”လံုးဘယ္မွာစဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေမေမ့အေၾကာင္းကိုလည္းခုထိစာလံုးမေပါင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး..။

ေမေမ့မွာ
ဘာသာေဗဒမတူ ၊ ဖတ္တဲ့စာခ်င္းမတူ ၊ ခူးတဲ့ပန္းခ်င္းမတူ
မိတ္ေဆြနဲ႔မတူတဲ့မိတ္ေဆြေတြ႐ွိတယ္ ... ။

ေမေမဟာ
အကၡရာနဲ႔ေဖာ္ျပလို႔မစြမ္းတဲ့ ၊ ယဥ္ေက်းမႈအခန္းခန္းကို
လႊမ္း႐ံုဖန္ဆင္းထားသူၿဖစ္တယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဟာ
သူမ်ားေမေမေတြထက္ ... ႏို႔ရည္ပိုမထြက္ပါဘူး ...
ဒါေပမယ့္မ်က္ရည္ေတာ့ပိုထြက္ရင္ထြက္မယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဆိုးခဲ့တယ္ေလ ... ။

(၅)
ဖုန္မႈန္႔ပ်ံ႕စင္ ...
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း
အခု ... လင္းႏို႔ေတြေအာင္းေနၿပီေမေမ ... ။

လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ၿမင္း႐ုပ္စီးၿပီး ၊ သစ္သားခြာၾကီးနဲ႔ခရီးေတြႏွင္
ေမေမ့လက္ခုပ္သံတလြင္လြင္ေပါ့ ... ။

စိတ္မလိုရင္ေကာင္းဘိြဳင္ဦးထုပ္ကိုဆြဲၿဖဲ
ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း ၊ ရထား တစ္စင္းလံုးေဆာင့္ကန္
ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပန္းကန္အထူအပါး
ေမေမခြံ႕ေကၽြးမွစားခဲ့တယ္ ... ။

ေမေမက ဥံဳဖြလို႔မန္းမႈတ္ရင္
ဒုကၡအေပါင္းဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေၾကာက္႐ြံ႕စြာလက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္ ... ။

“လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္ ၊ ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ” တဲ့
မိုးအံု႔ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာမွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအိပ္ပုပ္ၾကီးတယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္အိပ္တိုင္းေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္းေ႐ွ႕မွာပ်ံတယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္
ေမေမ့လည္တိုင္ကိုဖက္လို႔ေပါ့ ... ။

(၆)
ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုဖံုးဖို႔
အက်ီ ၤမွာၾကယ္သီးတစ္လံုးလိုေနၿပီ ... ေမေမ ... ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ...
ေမေမကခံတပ္လုပ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကသူရဲေကာင္းလုပ္
ရန္သူေတြနဲ႔ေ၀ေ၀ဆာဆာဓါးခ်င္းခုတ္ဖူးတယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေတာက္ေလွ်ာက္
ေမေမဟာခံတပ္ဆန္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ ...
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာရပ္တည္ ၊ ကာကြယ္ ၊ တိုက္ခိုက္
သူမကိုေတာ့ ... ၿမားအစင္းစင္းစိုက္ခဲ့တယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလိုလိုက္ ... ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ႐ိုက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို႐ုိက္လည္းကၽြန္ေတာ္မငို ... ေမေမပဲငို ... ။

ေမေမေၿပာတဲ့ေက်းလက္နီတိ
“မတတ္ဘဲမန္းရင္တေစၦမုန္းလိမ့္မယ္”
ေဆးမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ ... တဲ့။

(၇)
ေလကိုေလနဲ႔မႈတ္တာကမွလြဲဦးမယ္ ...
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမေမက
ပညာလွလွတတ္ေစခ်င္တာ ... အေသအခ်ာေပါ့ ... ။

ေကာင္းကင္ေပၚက“လ”နဲ႔ဗ်ည္းစာလံုးထဲက“လ”
ဘာေၾကာင့္မတူတာလဲ ...
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္မ်ား
ေက်ာင္းေတာ္မွာသေဘာကြဲျပားၾက ... ။

ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်င္း ...
သစ္ပင္ေျခရင္းမွာရပ္လိုက္ ၊ သစ္ပင္ဖ်ားကိုတက္လိုက္
စာေမးပြဲေတြမွာ ...
အဆင့္ေတြက ၁ မွ ၁၀၀ မေရရာ ... ။

တစတစ ...
လူငယ္သီခ်င္း ၊ ႏွင္းဆီဓားသြား ၊ ရင္ၾကားစိုက္နစ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတေလကုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာၿဖစ္လာတယ္ ... ။

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ေခါင္းမွာ
အိပ္မက္ေတြအေျမွာင္းေျမွာင္းထ
ဂမၻီရလမင္းကလည္း၀ိုက္အုပ္ျဖာဆင္းက်ေနေတာ့တယ္ ... ။

(၈)
တစ္ရက္မွာ
ျမဴျပာမႈိင္းမႈန္ ၊ အိပ္မက္ကိုေစာင္လိုျခံဳဆဲ ...
ၾကယ္ေတြအကုန္ေၾကြတဲ့ည
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚၾကိဳးျပတ္က်တယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ္
မေပ်ာ္ေလလြင့္ ၊ ရင္အနင့္ဆံုးေဆာင္း
ႏွင္းေတြေျပာင္းျပန္စီးေမ်ာလာ ... ။

ေမေမဟာ ...
ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမယ့္သန္းေခါင္ယံကိုၿခံရံေစာင့္ၾကပ္
အလင္းရဲ႕နတ္သမီးလို မီးအိမ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္ ... ။

နာၾကည္းပင့္သက္ ၊ အရက္ေသာက္လာတဲ့သား
အေမ့အားစကားမဆို
အေမကား သားကိုယ္စား မ်က္ရည္မဲ့စြာငို ... ။

သား ...
ဘ၀ဆိုတာေရစီးထဲကေဗဒါ .. မေရရာဘူးကြဲ႕
ဒါေပမယ့္ ...

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အ႐ုပ္မ်ား ၊ အေရာင္မ်ား ၊ အရိပ္မ်ား
လႊင့္မပစ္နဲ႔သိမ္းထား ...
၀ိညာဥ္႐ုန္းကန္တစ္ေန႔မွာသူတို႔ၿပန္႐ွင္သန္လိမ့္မယ္ ... ။

ေမေမ့စကားက
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိုးခါးေရမ်ားကို
တစ္စက္ခ်င္း ... တစ္စက္ခ်င္း ... တစ္စက္ခ်င္း ... ခ်ိဳေစခဲ့ ... ။

(၉)
၀ါဆိုပန္းခူး ၊ စံပယ္ဦးတို႔ေမႊးသက္ေ၀ေ၀
မုတ္သုန္ေလရဲ႕မွတ္တမ္း
မီးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ ... ေရကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ ... ။

ေမေမဟာ ...
ၿခံေထာင့္မွာေဒလီယာေတြပ်ိဳးရင္း
မိုးစိုေနတဲ့ဆံႏြယ္ခက္ကိုလက္နဲ႔သပ္တင္
သူမလည္းရင့္က်က္ၾကည္လင္ေနတယ္ ... ။

ေမေမခ်ဳပ္တဲ့
ဇာမဏီ႐ုပ္နဲ႔အကၤ် ီခ်ည္မွ်င္ၾကမ္းၾကမ္း
ကၽြန္ေတာ္ ... လမ္းမွာ၀တ္ရန္ ... ။

ႏြားကသူငံု႕စားတဲ့ၿမက္ေတြကို
၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေအာ္သံၾကားတယ္လို႔ေၿပာဆိုေနဆဲ
သြားၾကစို႔ေလ ...

မုဆိုးေၿခေထာက္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားရာကၽြန္ေတာ္လိုက္
ေလဆန္ေတြ ပစ္စလက္ခတ္တိုက္တဲ့ခင္တန္း
ပဒိုင္းပန္းေတြလည္း ေဗာင္းလန္ေအာင္ခါရမ္းပြင့္ေ၀ ... ။

(၁၀)
သား…
“၁။ တိမ္ေတြပ်ံတာမိုးေပၚမွာဘာနဲ႔မွမၿငိဘူး
၂။ တစ္ေတာလံုးကိုလည္းၾကည့္ တစ္ပင္ခ်င္းလည္းၾကည့္ ” တဲ့

ေမေမ့ဆုေတာင္းဘုရားေက်ာင္းမွ၀တ္ၿပဳသံ
ေလာကဓံအသစ္သစ္ေတြနဲ႔ၿမင့္႐ိုင္း
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းတစ္ၿခမ္းကိုထိုးေဖာက္
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနတယ္ ... (ဖိနပ္လည္းအခါခါေပါက္ခဲ့)

ညေပါင္း ၁၄၀၀
၀ကၤပါေတာင္ၾကားမွာ ... ကံနတ္ဘုရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုး
ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစား ၊ အမွားမ်ားလည္းခ်င္းခ်င္းနီ ... ။

ဧရာ၀တီေမေမ ၊ ပိေတာက္ပင္ဟာ ေမေမ
ဖေယာင္းတိုင္ၿဖဴၿဖဴဟာ ေမေမ ၊ နံနက္ခင္းေၾကး႐ုပ္ဟာ ေမေမ ... ။

ခု ... ေမေမဆံုးၿပီဆိုတဲ့သတင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာအရာရာ၀င္း႐ွင္းေပါက္ကြဲ ... နီလဲ့ ...
လူတဆံုး ... ၀ိညာဥ္တဆံုး ၊ အၾကြင္းမဲ့ဗုန္းဗုန္းလဲက်
“ေမေမ..”

(၁၁)
ေမေမဟာ .. နာရီသံနဲ႔အိပ္ ၊ နာရီသံနဲ႔ႏိုး
ဘယ္ေတာ့မွထမင္းအိုးေ၀မက်တတ္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးၿဖစ္တယ္ ... ။

မီးေလာင္ေနတဲ့ငရဲပင္ပ်ိဳမွာ ၊ ပြင့္အိုေလးပမာ၊၀ါ၀ါႏြဲ႕ႏြဲ႕
သတၱိသစ္ေတြနဲ႕ေ၀ရဲခဲ့တယ္ ... ။

သားငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အလကၤာလိုလည္းဖတ္ ၊ ပုစၦာလိုလည္းဖတ္
ဆိုလိုရင္းကိုခ်က္ခ်င္း႐ွာေဖြေတြ႕တတ္တယ္ ... ။

လင္မ႐ွိေတာ့ေပမယ့္
သားငယ္အတြက္ ရင္ခြင္တစ္ခု႐ွိတဲ့မိန္းမ
လူကႏၱာရတို႔ရဲ႕ေက်ာက္တိုင္ ၊ ေျမခိုးေျမေငြ႕ကိုပိုင္တယ္ ... ။
( အလင္းၿပာမွတ္ေက်ာက္အတြက္မင္တစ္ေပါက္ၿဖစ္တယ္ ... )

(၁၂)
အေမမ႐ွိတဲ့သားမွာသာ
ေစတန္ရဲ႕လႊသြားကိုခါးသီးကြဲ႐ွ
အ႐ုိးၿမဳပ္ေအာင္ကိုက္ၿမိဳခဲ့ရၿပီ ... ။

မ်က္ႏွာကိုလက္၀ါးနဲ႔အုပ္႐ုံကလြဲလို႔
ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ေနရာ ... အေ၀းမွာ ...
ကၽြန္ေတာ္က ... ဟိုး ... အေ၀းၾကီးမွာ ...။

က်န္တာေတြကေတာ့ဘာမွမေၿပာင္းလဲပါဘူး
မီးခိုးေငြ႕ေတြကလည္း
႐ိုးရာအေၿခအေနအတိုင္း ၊ လိႈင္းထေကာ့လန္
ဒ႐ြတ္တိုက္ပ်ံတက္ဆဲ ... ။

အေမ့ရဲ႕ေၿခလို ၊ လက္လိုေနခဲ့တဲ့ေကာင္
အေမမ႐ွိခ်ိန္မို႔လမ္းေပၚမွာၿပန္႔လို႔က်ဲလို႔ ... ။

အမွားလကၡဏာ ၊ အမွန္လကၡဏာ ၊ ဘာနဲ႔မွလာမတိုင္းတာနဲ႔
“အေမ”ဆိုတာထာ၀ရအကန္႔အသတ္မဲ့တယ္
ခ်စ္ေသာေမေမ ... ေကာင္းရာဘံုသို႔ေရာက္ပါေစ ... ။
( ေကာင္းရာဘံုတို႔၏တံခါးသည္မိခင္မ်ားအတြက္ပြင့္ေစသတည္း ... )

(၁၃)
ေနာင္ ... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာရင္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ၊ ၀တ္႐ံုၿဖဴနဲ႔လူတစ္ေယာက္လာမယ္
အနက္ေရာင္ကတ္ၿပားမပါ ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပါ
ေလထန္လမ္းမွာဆံမွ်င္ေတြလြင့္၀ဲ ...
အဲဒီလူဟာ ... သားပဲေပါ့ေမေမ ...
ဘယ္သံသရာမွာၿပန္႐ွာရင္ ေမေမ့ကိုေတြ႕ႏိုင္မလဲ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္ လေရာင္ေတြေကြ႕ေကာက္လြန္းလွခ်ည့္ ... ။

အေမ့ကိုယ္စား ...
အေမ့ကိုယ္ပြား ...
ၾကယ္စင္မ်ားကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔ပန္ ၊ ျမင္းခြာသံမွာအပ္ႏွံလိမ့္ဆင္း
အ၀ါေရာင္မီး႐ွဴးမီးပန္းလို
“လင္း” ၿပီးမွေပ်ာက္မယ္ ... ။

ကၽြန္ေတာ္ ...
ေမေမ ...
မာယာေတာင္ေၿခမွ ဒရမ္တီးသူမ်ား ၊ မ်က္လွည့္တီးလံုးမ်ား
သီခ်င္းအကြဲအစ .. တစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ ... ။

ေမေမ ...
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀ ...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀ ...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀ ...
……………………………………………….
……………………………………………..
…………………………………………..